14 de marzo de 2009

Queixo de Arzúa

Fonte da fotografía: Al rico queso de Arzúa

Lembro que cando cheguei a Galicia o sabor destes queixos que vendíanse nunha tenda que estaba cerquiña da miña casa foi algo para min especial de verdade. A tendeira deixaba que os probásemos cun pequeno coitelo ben limpiño. Este está ben curadiño, este aínda está brandiño. Algúns máis saladiños e outros menos. Hai para todos os gustos...

Así, coa miña nai, podíamos pasar bos ratos antes de elixir, porque era ben difícil tomar unha decisión entre tanta variedade e entre tanta degustación de categoría, sen envexar a ningunha cata de esas que ocorren entre focos e cámaras de fotos.

Quería adicarlles aos queixos de Arzúa esta pequena homenaxe. De paso, tamén estrearme có galego neste país das derradeiras cousas...Supoño que como non o falo terei moitos erros pero o importante e a intención e a miña é boa. Se queredes corrixirme, agradecería moito o voso esforzo. Non o dubidedes nin un intre. Dende que saín da escola esquecinme de moitas cousas e outras moitas cambiaron polo camiño...

Por certo, se vos interesa e podedes acercarvos, a Festa do Queixo de Arzúa é esta fin de semana...

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Hola, Campu

No entro para 'corregirte'. Puedo entender lo que dices, pero no sabría expresarme y eso que de pequeño, hace ya muuuucho tiempo, pasé algunos años por esos pagos y oía, sobre todo a la gente de los pueblos, hablar en su lengua.

Me gusta leer estos idiomas, porque me gustan todas las lenguas, son el alma de los pueblos. Lo que me disgusta es cuando de ellas se hace un arma arrojadiza, en lugar de un vínculo de comprensión y entendimiento.

También me gustaría probar los quesos de Arzúa, soy bastante 'quesero'.

Boas noites

Campurriana dijo...

Náufrago, puede que algún día los quesos de los blogs se puedan saborear....ya casi se pueden saborear con las imágenes que nos ofrece la red, algunas muy apetitosas.

El queso de Arzúa es realmente delicioso. A mí me gusta más (si cabe) cuando está poco curado, cremoso...Ahora tengo uno en la nevera de Santiago. Para que no se avinagre se debe lavar todos los días con agua fresca y envolverse en una gasita limpia y seca antes de meterse en el frigorífico. Mimadito sabe aun mejor.

Yo también soy muy quesera. Me gustan todo tipo de quesos: los curados y fuertes de Castilla, los de oveja, los de cabra, los suaves, los de untar, los cremosos...

Una delicia.

Respecto a lo que comentas sobre las lenguas, no puedo estar más de acuerdo contigo. Nunca deben ser utilizadas como armas arrojadizas esas lenguas que nos unen y que nos enseñan lo que somos, lo que fuimos...

Mi gallego necesita un refresco muy grande. Ha sido una gran osadía aventurarme a escribir esta entrada en "mi galego". Una gran osadía...

Felices sueños, Julio. Por cierto, no sabía que habías vivido por tierras gallegas...