4 de junio de 2012

Lo que encuentro en otros blogs, bien merece un beso...

Fuente de la imagen

Esta vez le ha tocado a Juan Nadie y a su salón repleto de letras y de pinceladas de vida. Y es que lo que encuentro en los blogs amigos, bien merece un beso. Claro que sí.
Me ha tocado la fibra con Rosalía. Dejo aquí algunos de sus pensamientos, tan actuales como lo fue ella...


Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que hora eu penso.

***

Chirrar dos carros da Ponte,
tristes campanas de Herbón:
cando vos oio partídesme
as cordas do corazón.

Ceboleiras que is e vindes
de Adina polos camiños,
á beira do camposanto
pasá leve e paseniño.

Que anque din que os mortos n'oien,
cando ós meus lle vou falar,
penso que anque estén calados
ben oien o meu penar.

***

¡Adiós!
Adiós, montes e prados, igresas e campanas
adiós, Sar e Sarela, cubertos de enramada;
adiós, Vidán alegre, moiños e hondanadas;
Conxo, o do craustro triste i as soedades prácidas;
San Lourenzo, o escondido, cal un niño antre as ramas;
Balvís, para min sempre o das fondas lembranzas;
Santo Domingo, en donde canto eu quixen descansa
-vidas da miña vida, anacos das entrañas-;
e vós tamén, sombrisas paredes solitarias
que me viches chorare soia e desventurada,
adiós, sombras queridas; adiós, sombras odiadas;
outra vez os vaivéns da fertuna
pra lonxe me arrastran.

Cando volver, se volvo, todo estará onde estaba;
os mesmos montes negros i as mesmas alboradas,
do Sar e do Sarela, mirándose nas augas;
os mesmos verdes campos, as mesmas torres pardas
da catedral severa, ollando as lontananzas.
Mais os que agora deixo tal como a fonte mansa
ou no verdor da vida, sin tempestás nin bágoas,
¡cánto, cando eu tornare, vítimas da mudanza,
terán depresa andado na senda da disgracia!
I eu..., mais eu, ¡nada temo no mundo,
que a morte me tarda!

***

Rico ou probe, algún día
¡con qué contento e pracidez folgaba!
I agora, probe ou rico, ó desdichado
¡todo, todo lle falta!

En balde veñen días, pasan anos,
e inda sigros pasaran.
Si hai abondosas fontes que se secan,
tamén as hai que eternamente manan;
mais as fontes perenes nesta vida
son sempre envenenadas.

Nelas o esprito que ofendido pena,
na humidá enferma do rencor se baña,
sin que dado lle sea
beber do olvido nas saudosas augas.

¡Odio, fillo do inferno!,
pode acabalo amor, mais ti no acabas,
mamoria que recordalas ofensas.
Sí, sí, ¡de ti mal haia!

***

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

4 comentarios:

TORO SALVAJE dijo...

Pillo bastante eh...

Aunque no todo.

Saludos.

Anónimo dijo...

Salvo el crepúsculo es un blog que sigo hace unos años. "Poesía y algo más".

He disfrutado y aprendido en él. He estado al tanto de premios literarios gracias a él.

Siempre espero su nueva entrada, su nueva música, su ilustración, con interés, con ganas de descubrir. Y muchas son las veces en que me agrada lo que encuentro.

Sus comentarios suelen ser también interesantes.

Uno de los primeros blogs, si no el primero, que conocí en la red. Uno de mis favoritos, sin duda.

¡Buen gusto, Campu! ;)

La ilustración elegida le va como anillo al dedo.

Juan Nadie dijo...

Muchas gracias, Campurriana, por traer "Salvo el crepúsculo" al "País de las últimas cosas".
Muchas gracias, Anderea, intentaré seguir estando a la altura, aunque los poetas me ayudarán, seguro.

Un beso.

Campurriana dijo...

Toro, estoy segura de que pillas lo más importante...ese sentido de la vida que tan bien comprendió Rosalía.

La ilustración me encantó, Anderea. Es como si dentro de cada cajoncito estuviesen nuestros pensamientos y los echásemos a volar en forma de globos de colores por estas blogosferas tan ricas...no sé...se me acaba de ocurrir...
:)

Juan, un aplauso a estos blogs de los que se aprende algo. Estos blogs, como el tuyo, que tratan de difundir la cultura con tanta frescura.

Gracias.