30 de julio de 2010

Amigos vellos





























AMIGOS VELLOS

Cand'antr'as naves tristes e frias

D'alto mural,

Cal elas fria, cal elas triste,

Ô ser d'a tarde vou á rezar,

Que pensamentos loucos e estraños

A miña mente, veñen e van.

xordo silencio qu'euxa conoço

Qu'é meu amigo d'anos atrás

Pero qu'é cheo d'outras lembranzas,

Per'ond'o esprito parez que escoita

Eco mortal,

Reina n'os ámbitos d'a gran basílica,

Con misteriosa serenidad.

Incertas sombras rayos tembrosos,

Cabo d'o altar,

Pousan, vaguean, foxen y agrándanse

D'adiante atras.

Y ó Santo Apóstol sempre sentado

No seu sitial

De prata e ouro, contempra inmóvil

Con ollos fixos, canto ali está.

Quen fora pedra, quen fora santo

D'os qu'ali hai

Coma San Pedro, n'as mans as chaves

C'ô dedo en alto como San Xoan,

Un-has tras outras xeneracioes

Vira pasar

Sin medo â vida que dá tormentos

Sin medo â morte qu'espanto dá.

Logo s'acaba d'a vida á triste

Pelerinax

Os homes pasan, tal como pasa

Nube de bran.

Y as pedras quedan... e cand'eu morra

Ti, catredal,

Ti, parda mole, pesada e triste

Cand'eu non sea, t'inda serás!


Rosalía de Castro

3 comentarios:

Amio Cajander dijo...

que fenomenal visita la de las cubiertas de la catedral de santiago!!!

(pero estas fenomenales fotos no son de estos días ¿no?)

Ana Manotas Cascos dijo...

Que bueno el blanco y negro y que buenos los encuadres.
Saludo

Campurriana dijo...

Amio, sí que ha sido estos días. ¿Por qué lo dices?. Lo malo es que no cogí la mejor hora y el sol no permitía hacer demasiadas fotografías...(¡menudo calor por Santiago!)

Me encantó conocerlas y el Palacio de Gelmírez merece también ser visitado.


Ana, muchas gracias por tus palabras. Pasearé por tu blog con más calma porque lo que he visto me ha gustado mucho. Bellísimo retrato de Adrián, por cierto.

Un saludo, navegantes.